Eigenlijk wilde ik dit gisteren al posten, maar ik dacht bij mezelf dat als ik het vandaag zou doen, ik maarliefst twee dagen geblogd zou hebben, in plaats van ééntje. Slim of niet?

Want ja, daar wilde ik het nu eventjes over hebben. Men vraagt me namelijk wel eens of ik nog wel blog. Zie hier het bewijs. Ja, ik update m’n blog zo nu en dan. Maar ik doe het alleen als ik iets te vertellen heb. Ik ga niet om iedere scheet die ik laat een update neerkwakken, want er is niemand die dat iets kan boeien. Sowieso laat ik niet al te veel van m’n privéleven weten alhier. Het moet wel privé blijven.

Het lijkt erop dat mensen, en dan vooral de jongere generatie, het tegenwoordig van het grootste belang vinden dat iedereen op ieder moment van de dag weet wat hij danwel zij aan het doen is. Of aan het denken is. Of aan het meezingen is. Of wat dan ook. Natuurlijk weet iedereen nu dat ik het over Twitter heb, maar het eindigt niet daar. Google Latitude is een ander mooi voorbeeld. De hele tijd traceerbaar zijn, is niet bepaald iets dat me trekt. Als je graag wil weten waar ik ben, bel me dan. Wil je ergens met me heen, laat het dan gewoon weten.

Nee, dit gaat geen verhaal worden over hoe zinloos die nieuwe hype van tegenwoordig is, want daar zijn er al genoeg van. Zo zijn er vrij duidelijk twee kampen te onderscheiden. De een zegt dat het een belangrijk aspect is in hun sociale netwerk, waarna ik me afvraag hoe sociaal het wel niet is, terwijl een ander deze mensen weer bestempelt als narcistisch. En ook dat snap ik niet helemaal. Het is geen drang om jezelf in de spotlights te zetten, omdat je van jezelf houdt. Mensen die zo enthousiast hun bezigheden op Twitter achterlaten (ik accepteer twitteren niet als werkwoord, sorry), willen alleen maar weten dat ze verbonden zijn met anderen. Een soort bevestiging dat ze niet alleen zijn, want dat is een van de dingen die een mens in de 21e eeuw absoluut niet aan kan.

Geen ‘digitale eeuw’, ‘electronische eeuw’ of ‘eeuw van het internet’, maar ‘eeuw van de eenzaamheid‘. Mensen raken verder van elkaar verwijderd. Niet alleen door internet, maar ook dankzij internet. Want via internet leer je mensen over de gehele wereld kennen, in plaats van enkel uit de buurt waar je woont. Contact met personen die je in het echt waarschijnlijk nooit zal kunnen ontmoeten. Je beste vrienden bestaan alleen nog maar uit tekst, en die conclusie is hard. Zo hard, dat niemand het wil accepteren. Daarom wil men een gevoel van verbondenheid, enkel om het feit dat je eigenlijk alleen bent te maskeren. Maar die tekstvrienden moeten dan natuurlijk wel weten dat je bestaat. En daarom laat je zo veel mogelijk van je weten. Actie is reactie, dus als jij maar vaak genoeg aan zo veel mogelijk mensen laat weten wat je aan het doen bent, dan zijn er vast wel een paar mensen die reageren, en je daarmee het gevoel geven dat er iemand is die naar je luistert en je niet alleen bent. Zo verschijnt deze blog ook op het scherm van 250 Hyvers, 125 Facebookers, en weet ik hoeveel RSS-lezers danwel verdwaalde mensen. En ik weet zeker dat er minstens één iemand reageert op dit bericht, op welke site dan ook. Grappig. Ben ik ook ten prooi gevallen aan dit fenomeen? Ik ben bang van wel…

Overigens raad ik mensen aan om, als ze per se een bericht achter willen laten, dit te toen op mijn website, en niet via een site die enkel de RSS leest en kopiëert. Een discussie begint iets sneller als er meerdere mensen hun mening laten horen.