Twitterstilte, en waarom het me bang maakt

Oh neeee! Jimmy maakt een blog over Twitter! Waar gaat dat heen met de wereld?

Twitdenking?

Dat vraag ik me inderdaad af. Hoewel ik het eigenlijk wel weet, begint het beetje bij beetje steeds dichterbij te komen. Zo werd het gisteren tijdens de jaarlijkse Dodenherdenking van 4 mei nog eens goed duidelijk gemaakt.

Voor de mensen die het niet weten, op 4 mei wordt een moment van stilte in acht genomen om de gevallenen tijdens oorlogen een eerbetoon te schenken. In eerste instantie was het om de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog te herdenken, maar omdat die voor veel mensen niet in het geheugen voorkomt, is het wat veranderd om gewoon alle oorlogsslachtoffers respect te tonen. Niks op tegen.

Nu staat het dagelijkse leven om 20:00 uur twee minuten lang stil. Mensen zeggen even niks, treinen staan even stil, zelfs de klok lijkt die twee minuten niet vooruit te komen. Sinds dit jaar besloten een aantal mensen zelfs op Twitter twee minuten lang eventjes niks van zich te laten horen. En dat gaat mij net iets te ver. Misschien ben ik gewoon ouderwets, niet ‘high tech’ genoeg, maar blijkbaar vergelijken mensen Twitter dus met het echte leven. Twitter heeft inmiddels, sinds de grote hype van afgelopen jaar, een zodanige vorm van echtheid gekregen dat men zich verplicht voelt om ook op deze digitale vorm van communicatie stil te zijn. Dat is, zover ik weet, nog nooit geweest bij mail, irc of sms. De laatste drie zijn toch al vele jaren onder ons, maar hebben dus nooit een zodanige gelijkenis met de realiteit op kunnen bouwen als Twitter. En dát beangstigt me. Het is alsof Twitter gelijk staat aan het echte leven, dat men niet meer zonder kan, en dat ik over een jaar nergens meer binnen kom omdat ik geen account heb op Twitter. Waar gaat dat heen met de wereld?

Koninginnedag 2010

Want jawel, ook ik was van de partij. En wat voor eentje. Een hele meute mensen op het Museumplein te Amsterdam, welke Renate en ik na het optreden van Alexandra Burke lekker lieten voor wat ze waren. Te druk. Nee, we zochten onze rust op het Bredeweg Festival, welke een paar straten vanaf het moederlijk huis van Renate te vinden was. Lekker handig! Aldaar was er genoeg gaande, zoals een aantal podia waar optredens gegeven werden, en natuurlijk een vrijmarkt kon ook niet ontbreken. Op deze vrijmarkt was er niet veel boeiends te vinden, afgezien van een hele stapel cd singles die van eigenaar wisselden voor een paar euro (letterlijk). De buit is dan ook als volgt.

Continue reading

Ergernis: roltrappen

Oh wow, ik ben vet emo geworden. Alweer zo’n negatief onderwerp. Yuck. Waar is m’n eye-liner? Maar goed, wederom een ergernis. Eentje waarvan ik hoop dat heel Nederland hem leest.

Roltrappen zijn wonderlijke uitvindingen. In plaats van een berg aan traptredes te moeten beklimmen, kan je tegenwoordig jezelf gewoon neerzetten op een trede en vervolgens volautomatisch aan het andere uiteinde geraken. En mocht je wat haast hebben, dan kan je alsnog blijven traplopen waardoor je nóg sneller boven bent. Of beneden, afhankelijk van waar je heen wilt natuurlijk. Nou is net dat hetgeen mij ergert.

Want nee, ik verwelkom roltrappen. Van mij mogen er overal roltrappen komen. Wat er wel veranderd moet worden is de attitude die men heeft wanneer ze het genot ontvangt op zo’n ding te kunnen staan. Je zou voor de gein eens naar het Verenigd Koninkrijk moeten gaan, en observeren hoe het er daar aan toe gaat. Vervolgens kom je terug in Nederland, en verbaas je je er over waarom het hier niet kan.

De regel is heel simpel. Knoop deze goed in je oren, en volg het. Rechts staan, links gaan. Op een roltrap is ruimte voor twee mensen naast elkaar (extreme uitzonderingen daargelaten, zonder namen te noemen). Dit houdt in dat er twee rijen gevormd kunnen worden. Een rij met mensen die alle tijd van de wereld hebben, en gemakshalve op de roltrap staan, en een andere rij met mensen die haast hebben, en de bewegende trap gebruiken om sneller op de plek van bestemming te komen. Op deze manier zijn we heel sociaal bezig, belemmeren we niemand, en hoeven alleen de sportievelingen de echte trap te gebruiken. Maar nee, er moeten er altijd wel een aantal dwarsliggers zijn die links stil gaan staan. Of met z’n tweeën naast elkaar stil gaan staan. Of gewoon in het midden gaan staan, en hun zware tassen naast hun zetten. Neem mijn woordje van advies aan, en PLEUR OP.

Ik begin het steeds meer zat te worden dat de snelste manier om boven te komen niets van doen heeft met deze magische zelfbewegende trap, maar ik daarvoor telkens weer moet terugvallen op de ouderwetse bewegingsloze variant. Daarvoor zijn die dingen niet uitgevonden.

Dus vertel het door aan iedereen die je kent; rechts staan, links gaan. Berijd je de roltrap met iemand die links staat, wijs hem of haar hier dan op. Als je twee keer hierop gelet hebt, gaat het vanzelf. Iemand die dat kan beamen ben ik zelf; als ik nu noodgedwongen aan de linkerkant stil sta, omdat er weer iemand besluit níet door te lopen, dan voel ik me ongemakkelijk. Het is dan alsof ik andere mensen in de weg sta, terwijl het niet eens mijn schuld is.

Een tijd terug was er een ‘actie’ op touw gezet om op stations duidelijk te maken dat je rechts staat, en links loopt. Helaas zijn ze daar alweer mee gestopt. Jammer, want het werkt echt. Kijk maar naar de grote roltrappen die je 200 meter hoger brengen, en toevallig liggen in New York of Londen. Daar loopt niemand elkaar in de weg. In ieder geval niet op de roltrappen. Moet hier toch ook mogelijk zijn? Of is dat weer teveel gevraagd van de maatschappij?