Renate zit naast mij een blog te typen op haar LiveJournal, dus ik besluit ook maar eens mijn fans te begroeten met een vrijdagavondse blogpost! Is het leven niet geweldig?

Waar ik het vandaag over wil hebben, mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes, is iets waar ik mij al een tijdje groen alsmede geel aan erger. Want jawel, ook ik heb soms iets waar ik niet vrolijk van word. Het gaat over vragen. En dan niet zo zeer de vragen zelf, maar het vragen om te mogen vragen.

Je kent het wel. Iemand komt op straat naar je toe en begint tegen je te spreken. “Mag ik U iets vragen?” Bij jezelf denk je dan, “Uh, nee, ik wil geen donateur worden voor het zoveelste goede doel,” dus reageer je, gestresst en in incorrect Nederlands, met “Nee, sorry, ik ben druk.” De persoon die jou aansprak probeert het bij iemand anders, en jij loopt door met de gedachte dat je weer wat verspilde minuten hebt ontweken.

Dat is precies het soort van vragen waar ik me aan erger. De vraag “Mag ik U iets vragen?” is de domste vraag die er bestaat. En zoals je waarschijnlijk vaak zat hebt gehoord, bestaan er geen domme vragen. Nou, bij deze verklaar ik de zojuist genoemde vraag als ‘s werelds enige domme vraag. Waarom zou je willen vragen of je iets mag vragen. Want terwijl je dat doet, dóe je het al. Als het niet mag, dan heb je het zojuist gedaan en mag je wat mij part een klap in je gezicht krijgen. Als het wel mag, heb je zojuist een vraag verspild.

In de echte wereld is zo’n vraag nog niet zo’n grote ramp. De vraag die gevraagd gaat worden na de bovenstaande vraag wordt direct vragend gevraagd na de eerste vraag (ja, die zin was vaag). Op het internet is dat soms ook het geval, maar meestal gaat het dan net iets anders.

Zo staat mijn Windows Live Messenger altijd aan, en ben ik altijd online op IRC. Wat mensen dan altijd weer presteren is om een privégesprek met me te beginnen, en dat doen met “Jimmy?”, of, erger, “Hey, mag ik je iets vragen?”. Het gebeurt wel eens dat ik eventjes niet achter mijn computer zit. Soms is dat een halve dag lang. Als ik dan weer terugkom zie ik een venstertje van iemand die inmiddels weer offline is, waarin blijkbaar 4 uur geleden iemand iets wilde vragen. Of zeggen. Wat datgeen dan is, zal ik waarschijnlijk nooit weten. Het is niet dat ik het nou zo graag wil weten, maar als je iets te zeggen of vragen hebt, DOE DAT DAN GEWOON METEEN. Ik lees alles toch wel terug, en als je er zeker van wilt zijn dat ik het bericht ontvang, stuur dan gewoon old fashioned via e-mail je zegje.

Dus alsjeblieft, stop met die berichtjes van “Jimmy?”, en zeg gewoon meteen wat je wilt zeggen. Het bespaart jou en mij een hele hoop moeite. Jij hoeft niet telkens te checken of ik er wel ben, en ik hoef niet telkens loze venstertjes te sluiten. Mijn dank is groot.